Ik heb als kind leren tennissen, met mijn ouders mee naar TC Bergvliet in Haastrecht. Vanaf ons huis in Gouda was dat 8 km. fietsen, en in een tijd zonder mobieltjes en email was het lastig om tennisafspraken te maken. Toch is de basis toen gelegd. Op mijn 17^e kwam ik naar Wageningen om Milieuhygiëne te studeren. Meer nog dan in de boeken was ik te vinden op Unitas, Droevendaal, de WSO, de Boerengroep, Zeezicht en nog wat van die typisch Wageningse clubjes. Sporten schoot er een beetje bij in, al deed ik een paar jaar mee aan de interne volleybalcompetitie van de universiteit. Aan het eind van mijn studie werd ik lid van Invicta, waar ik competitie speelde, tot ik het zat was om bij mooi weer onder de TL-lampen rond te springen in een sporthal vol zweetlucht. Het buitenspelen lonkte weer: terug naar de tennisbaan! Dat is nu een jaar of 8 geleden, en ik heb er geen moment spijt van gehad. Nu moet ik alleen mijn vriendin en dochters van 7 en 9 nog overhalen om ook te gaan tennissen.

Na mijn studie werd ik onderzoeker, met als thema burgerparticipatie in het omgevingsbeleid. Junior-onderzoeker aan de WUR, promoveren bij Planologie in Utrecht (en tegelijk statenlid voor GroenLinks Gelderland), postdoc bij Technische Bestuurskunde in Delft. In dat laatste project werd ik min of meer per ongeluk schrijver van een “beleidsroman” over Europees waterbeleid. Daarvan heb ik nu mijn beroep gemaakt: ik gebruik fictie als methode van onderzoek. Ik heb inmiddels nog twee beleidsromans geschreven; ‘echt verzonnen’, d.w.z. samen met mensen uit de praktijk. Verhalen die ingewikkelde, oersaaie onderwerpen toegankelijk maken voor een groot publiek.

Ik heb veel zin in deze nieuwe klus als voorzitter, maar hoop jullie vooral op de baan te zien, want ik vind tennissen altijd nog leuker dan vergaderen!