Het is belangrijk dat de financiën van de club goed op koers blijven en zeker met de aanstaande investeringen in het park die de duurzaamheid zullen vergroten en waardoor de kosten uiteindelijk zullen dalen, is dat mijn voornaamste en tevens een heel mooie uitdaging.

Ik denk dat een aantal mensen van de club mij niet zal kennen, anderen kennen mij alleen van gezicht. Dit komt voor een deel omdat ik in mijn werkend leven veel in het buitenland heb gezeten, zowel voor langere periodes als voor de regelmatige korte reizen van een aantal weken voor projecten. Ik ben afgestudeerd in Wageningen en mijn werkterrein ligt in de bossen en natuur, vooral in internationaal perspectief. Sinds december heb ik afscheid genomen van mijn werk op het CDI (Centrum voor Ontwikkeling en Innovatie) van Wageningen University & Research  en ben ik officieel toegetreden tot het legioen van de ‘pensionados’. Dit geeft mij ruimte om mijn steentje bij te dragen aan de NVLTB.

Mijn tenniscapaciteiten zijn helaas niet om over naar huis te schrijven, maar dat wil ik in dit medium wel doen. In Den Haag waar ik geboren en opgegroeid ben zat tennis niet in het pakket van de vrijetijdsbesteding en ook in mijn studententijd in Wageningen is deze sport aan mij voorbij gegaan. Pas toen ik op 41-jarige leeftijd op een krakkemikkige betonnen tennisbaan in Nicaragua stond, begon het balletje te rollen. Twee jaar later in Bolivia hadden we zelfs een tijd elke zaterdag les op een mooie gravelbaan op 3600 meter hoogte. Goed voor de bloedlichaampjes, maar minder voor de longen. Mijn tennisleraar daar, Ramiro, ben ik nog dagelijks dankbaar voor het bijbrengen van de essentials van het spelletje. Vanaf 1996 waren we met het hele gezin weer terug in Wageningen en toen begon onze betrokkenheid bij de NVLTB.

Vooral door onze tennissende kinderen (Manon, Remko en Edwin) was in die tijd de band met de club groot. Annelies en later ook mijn zoon Remko hebben jaren in de organisatie gezeten van het (destijds) Rabo jeugdtoernooi. Een intensieve maar dankbare activiteit. Ikzelf kon mij door mijn werk minder vastleggen, maar voor zover aanwezig had ik wel mijn wekelijkse tennis, de winterdubbels, teamtennis, zelfs een tijdje de zomeravondcompetitie en nog wel meer. Gezellige groepjes en lekker spelen. Het niveau van mijn tennis lijkt in al die jaren nooit veel verbeterd; je kunt het een heel langdurige piek noemen, al is die laag. Zelfs de regelmatige lessen op de club (oa nog van Gerwin (!) en meer recent natuurlijk van Bart op de vrijdagavond) dienen meer om het niveau een beetje bij te houden dan dat er progressie in zit, maar dat ligt aan de leeftijd.

En nu ben ik toegetreden tot het bestuur van de club. Zoals gezegd, besef ik dat niet iedereen mij kent. Je tennist slechts op bepaalde momenten in de week en voor de zichtbaarheid helpt ook niet mee dat ik tussen 2011 en 2014 drie jaar echt afwezig ben geweest vanwege een contract in Peru. Toch is deze club mij dermate vertrouwd dat ik er ongelofelijk veel zin in heb. Er zijn zoveel leden die met enthousiasme bijdragen aan alle activiteiten en daar heb ik grote bewondering voor. Iets minder is dat we in het bestuur nog steeds twee vacatures hebben en nog geen kandidaten die die leemte op willen vullen. Jammer, want samen kunnen we het gezellige met het nuttige verenigen.

Henk Lette, penningmeester NVLTB