Met Pasen werd een bijzondere toernooivorm gehanteerd: de zwakkere spelers kregen een voorsprong in de game; sterkere juist een achterstand. NVLTB-opricter en eerste voorzitter Timon Schoevers was warm pleitbezorger van deze ‘wedstrijden met voorgift’. Er waren nog maar weinig tennissers; dit was een manier om voldoende ‘gelijkwaardige’ deelnemers bij elkaar te krijgen.
In 1926 schrijft Schoevers in een toernooiverslag in het bondsblad LawnTennis en Golf: ‘Kwam vroeger het overgroote deel der deelnemers uit Wageningen zelf, ditmaal kwam 50 procent uit andere plaatsen. Zou eindelijk het nut van voorgiftwedstrijden, reeds meermalente dezer plaatse door schrijver dezes uiteengezet, ingezien worden? In elk geval gaf deze wedstrijd spelers die niet aan de grootere tournaments deelnemen, uit vrees in de eerste ronde te sneuvelen, gelegenheid het nu eens verder te brengen, ja, met een beetje geluk bij de loting, den eindstrijd te halen.’ Grappige bijkomstigheid: met Pasen werd in Wageningen gemengd enkel gespeeld, vrouwen en mannen tegen elkaar. Overigens zonder ooit een vrouwelijke winnaar. 
Het niveau is zo vroeg in het seizoen meestal bedroevend, blijkt uit de verslagen die het bondsblad trouw publceerde. Tennis is nog een zomersport; de meeste  deelnemers hebben met Pasen amper een racket aangeraakt, het weer werkt vaak tegen en de gravelbanen zijn nog zacht en glad. Cracks hebben dan ook weinig trek in deze wedstrijden.
Voor hen is er een alternatief: het toernooi dat de club met Pinksteren organiseert, met aansprekende prijzen die tennissers uit heel Nederland naar Wageningen lokken. De Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding stelt voor de herenenkel een zilveren schaal als wisselprijs beschikbaar, daarna volgt een massief zilveren racket (ruim een kwart van de ware grootte), dat in 1927 na drie keer winst definitief in handen komt van een Nederlandse subtopper Joost Bryan uit Utrecht. Daarna koopt de NVLTB zelf een wisseltrofee: een bronzen beeld van een naakte tennisster ‘geïnspireerd op de schoonheid en soepelheid van beweging bij een verren zwaai’. 

Voor beide toernooien gelden restricties voor deelnemers van buiten Wageningen. Ze dienen lid te zijn van de tennisbond én ‘woonachtig of tijdelijk verblijf te houden op de Neder Veluwe of daar nabij gelegen plaatsen aan de overkant van den Rijn’. Deelnemers van buiten de regio moeten een kamer in een hotel of pension boeken. ‘Dames zullen zo mogelijk ingekwartierd worden’, schrijft de Wageningsche Courant in 1928. Was het voor hen misschien niet ordentelijk om een hotelkamer te boeken? In dat jaar bedragen de inschrijfkosten 2 gulden voor het enkelspel, 1,50 voor de dubbel. Voor extra vertier wordt gezorgd met een whistdrive met feestavond.  
Ook het VVV steunt het toernooi en stelt een zilveren bloemenvaas ter beschikkig voor de winnares van het damesenkelspel. Die wordt in 1933 definitief gewonnen door een speelster van DDV in Amsterdam. Jarenlang komt er een delegatie van deze club met Pinksteren naar Wageningen. Ondanks dergelijke trouwe klanten raken de Pinksterwedstrijden uit de gratie.
De concurrentie met andere toernooien neemt toe en de economische malaise maakt het voor veel tennissers te duur om te reizen en toernooigeld te betalen.
Ook de verhuizing in 1932 naar twee nieuwe gravelbanen achter hotel Belvedère, waar nu de Belmonteflats staan, blijkt een minpunt. Zowel aan de achter- als aan de zijkant hebben deze banen een erg krappe uitloop, wat Wageningen minder aantrekkelijk maakt voor wedstrijdtennis. In 1934 wordt het pinkstertoernooi voor het laatst georganiseerd; het Paastoernooi verschuift naar een later tijdstip in het jaar en evolueert tot onderling handicaptoernooi.