Hemmie en ik waren een van de eersten die als vrijwilliger het tennispark gingen onderhouden. Hemmie deed toen al bardienst. Het was een prettige samenwerking in het park. Een paar jaren later merkte ik dat er iets met hem aan de hand was, door zijn vergeetachtigheid werd toen al duidelijk dat  Hemmie begon te dementeren. Hij werd toen in ONO opgenomen en later in Pieter Pauw. Omdat mijn vrouw daar ook verpleegd werd ontmoette ik hem regelmatig. We maakten gezellig een praatje over de tijd bij de tennisclub, fijne herinneringen. We zullen hem missen met zijn gezelligheid; ik mis een goede vriend.   
Chris van Aggelen