Toespraak van onze voorzitter Sonja van der Arend tijdens de nieuwjaarsreceptie op 8 januari jl

De reden dat we hier vanavond met zijn allen zijn is dat jullie een lekker een toernooitje willen spelen. Maar de aanleiding is dat het onlangs 20 20 is geworden, dus daar wil ik even bij stilstaan. Een nieuw decennium. Mensen schijnen het een mooi getal te vinden om in te leven. Als tennisser vind ik er niet zo veel aan. Geef mij maar 15 15. Of liever nog 30 30. Dat duurt alleen nog zo lang. 30 15 is het eerstvolgende tennisjaartal. Ook dat gaan wij met zijn allen niet meemaken. De NVLTB misschien wel. Die bestaat dit jaar tenslotte al 99 jaar.

Dit is toch al een tijd om terug te kijken en vooruit te kijken. Te bedenken waar we mee bezig zijn, waarom we op aarde zijn. Daarom heb ik de eerste pagina van onze statuten er maar eens op nageslagen. Ik zal een stukje voorlezen.

Artikel 1. De vereniging draagt de naam: NEDER VELUWSCHE LAWN TENNIS BOND en is opgericht op 9 februari 1921.
Artikel 2. De vereniging is gevestigd in Wageningen.
Artikel 3. De vereniging heeft als doel het doen beoefenen en bevorderen van de tennissport. De vereniging tracht dit doel onder meer te bereiken door:
- het geven van gelegenheid tot beoefenen van het tennisspel
- het vormen van een band tussen zijn leden
- het maken van propaganda voor het tennisspel
- het vertegenwoordigen van zijn leden tegenover de KNLTB
- het nemen van maatregelen die kunnen leiden tot het verhogen van het spelpeil van de leden van de vereniging
- het uitschrijven van – en deelnemen aan – wedstrijden, speciaal ook door het deelnemen aan de door de KNLTB georganiseerde competitie
- het verspreiden van de regels van het tennisspel onder de leden

Ik vond deze tekst wel inspirerend voor mijn speech van vanavond. Let op, het kon wel eens een stichtelijk praatje worden. We zijn dus een vereniging. Een groep van mensen die bij elkaar komen om een doel na te streven. Aan het begin van de twintigste eeuw betekende dat vooral een club van gelijkgestemden. Tennisclubs hadden vaak ballotage, sommige nog tot in de jaren ‘80. Je mocht alleen lid worden als je genoeg verdiende, of als je vader genoeg verdiende, en je er ook anderszins helemaal bij hoorde. Maar een vereniging betekende ook toen al: eigen initiatief, verbondenheid en interne democratie. De ALV is het hoogste orgaan van de vereniging, niet het bestuur of de voorzitter.

Niet voor niks gaat het in deze eerste 3 artikelen van de statuten niet alleen over tennissen. Het gaat ook over het vormen van een band tussen de leden. Hieruit blijkt weer het karakter van de vereniging: interne democratie, betrokkenheid en verbondenheid. Vrijwillige inzet is de spil waar het volgens mij allemaal om draait. We tennissen niet alleen samen hier, we draaien samen de vereniging, we zijn samen de vereniging. Een hoge betrokkenheid zorgt voor veel vrijwilligers, en de vrijwilligers zorgen weer voor meer betrokkenheid.

Om vrijwilliger te zijn, hoef je trouwens niet per sé in een commissie te zitten en veel te vergaderen. Ik denk aan Dave. Het lijkt of hij nooit iets officieels doet. Maar hij heeft de afgelopen jaren stiekem zeker al meer dan 10 nieuwe leden binnengeloodst. En meer dan dat. Ook mij heeft hij geholpen om mijn plekje te vinden hier, door me meteen te vragen om met hem de clubkampioenschappen te spelen. Ik denk aan Etsuko, die alle mensen die ze nog niet kent, zo enthousiast welkom heet dat ze nooit meer vergeten dat ze in ieder geval iemand kennen bij de club. Daarnaast zorgt ze ook nog voor stapels pannenkoeken bij jeugdactiviteiten. Friet bakken, doet ze ook. En ze kookt lekkere maaltijden bij de voorjaarscompetitie. Ik denk aan Timo, die het afgelopen half jaar wat tijd over had en zich heeft verdiept in ons ict-systeem. In overleg met de verantwoordelijke vrijwilligers heeft hij verschillende processen verbeterd, zoals rond de bardiensten, de banenreservering en inschrijven voor toernooien. Zo heeft hij het werk voor deze vrijwilligers makkelijker en sneller gemaakt. En ik denk vooral ook weer even aan Hans Kok, die zo lang als het ging actief is geweest. Het liefst in zijn eentje en op zijn eigenwijze manier. Hij heeft heel veel gedaan voor de vereniging en hij wordt gemist.

Dankzij vrijwillige bardiensten, vrijwillige functionarissen en alles wat hier verder door vrijwilligers gedaan wordt, houden we de contributie en de prijzen betaalbaar, organiseren we superveel activiteiten, en helpen we oude en nieuwe leden om zich thuis te voelen.

Die ballotage, daar zijn we gelukkig vanaf. En ook van die sfeer van voorname heren. In de 21ste eeuw zijn we een open vereniging, of willen dat zo veel mogelijk zijn. Tennis is voor iedereen, als het goed is. Ook voor leden die alleen een balletje willen slaan met hun vaste groepje. Voor Walhalla. Hopelijk voor veel meer mensen die hier nu nog niet zijn. Daar is nog wel wat werk te doen.

Maar hoe ben je een open vereniging en blijf je toch jezelf? Dat heeft ook met betrokkenheid te maken, meer precies: met eigenaarschap. De NVLTB is van ons, van de leden. Dat is fijn, en soms ook lastig. Bijvoorbeeld nu er een probleem met het dak is en we dat zelf moeten oplossen. Maar wat betekent het nog meer? Wij zijn eigenaar, en daarmee zijn we ook eigenaardig, in de goede betekenis van dat woord. Zoals onze club is er maar één. Wat is onze cultuur? Wat doen we hier wel en wat niet? En hoe?

Voor mijn gevoel zijn we de laatste tijd als bestuur, of ik als voorzitter, best veel met die vragen over onze cultuur bezig. Alleen al door het lustrum te organiseren en onze geschiedenis te onderzoeken. Door te bedenken hoe we dit feest willen vieren. We zijn ook met onze cultuur bezig door regelmatig een enquête te houden en de leden, jullie, ons, te vragen hoe ze zich hier voelen. Door de ALV wat leuker te maken, zodat daar meer leden komen. En dit voorjaar komt er nog een visieavond waar vrijwilligers en leden samen verder praten over de toekomst van de club.

En we zijn bezig met onze cultuur door de belangrijkste ongeschreven regels van deze vereniging uit te schrijven. Om expliciet te maken hoe we met elkaar omgaan. Dat wordt van ons gevraagd, door de gemeente, door de bond, door NOC*NSF. Die verlangen onze inzet bij verantwoord alcoholgebruik, de rookvrije club, integriteit, het voorkomen van grensoverschrijdend gedrag. Dat klinkt misschien een beetje naar. Alsof het hier een soort internaat wordt, met overal briefjes met wat niet mag. De toon is dus belangrijk. Maar ik zie het uitschrijven van ongeschreven regels vooral als een teken van openheid en gastvrijheid. Juist als we duidelijk zijn over wie we zijn, weten nieuwe leden en gasten waar ze aan toe zijn. Juist als we ons bewust zijn van het feit dat wij als leden eigenaar zijn van de NVLTB, kunnen we iedereen hier welkom heten.

De NVLTB is van ons. Het is een erfenis die we hebben gekregen van de oprichters, en van degenen die bijna 100 jaar lang de boel draaiende hebben gehouden. Daar gaan we in 20 20 mee door, wat mij betreft minstens tot 30 30.

Proost! Op de leden en op de vrijwilligers! Speciale dank voor de leden van de recreatiecommissie, de kantinecommissie en de andere vrijwilligers die dit toernooi weer zo goed hebben georganiseerd en verzorgd.

Voor iedereen een heel sportief, gezond en gezellig jaar!