Nils, Jacco, Liesbeth en Tim afgelopen zomer op Madagascar

Jan Willem Borst heeft mij het stokje doorgegeven om iets over mijzelf te vertellen. Ik ben geboren in Den Haag. Omdat mijn vader, die als kort verband vrijwilliger in Schaarsbergen gelegerd was, als goede honkballer gevraagd werd om bij de Animals in Dieren te komen spelen en een baan kreeg aangeboden als bouwkundige bij een lokale projectontwikkelaar zijn mijn ouders drie maanden na mijn geboorte naar Dieren verhuisd.  Daar waren we als gezin veel op de sportvelden te vinden. Naast het honkbalveld waren de tennisbanen van PAN (de bosgod) gelegen. Mijn ouders gingen daar al snel ook tennissen. Daarnaast voetbalde mijn vader en wij (ondertussen een broertje erbij) ook al snel bij FC Nieuwland. Omdat naast de tennisbaan ook hockeyvelden gelegen waren en wij met veel voetbalmaatjes samen tennisten werden de vakanties grotendeels doorgebracht op tennisveld en voetballend op de hockeyvelden.  We speelden tiebreaktoernooitjes en wedstrijden waarbij scoren met een dropshot of een lob dubbel telde.  Omdat zowel ik als mijn broertje het voetballen niet wilde opgeven mochten we niet door in de tennistraining bij de bond.

Op mijn veertiende verhuisden we naar Hummelo (Bennie Jolink woonde schuin tegenover ons). Sporten bleven we grotendeels doen in Dieren. Onze middelbare school was in Zutphen. Flinke afstanden fietsen dus en ouders die ons van hot naar haar moesten transporteren voor toernooien, trainingen en wedstrijden. Om toch nog wat in het dorp op te bouwen, ben ik nog in Keppel gaan volleyballen. Op mijn 16^e werd ik voor het eerst clubkampioen bij de tennisvereniging de Drieslag in Keppel (drie banen). In de halve finale mijn broertje verslagen en in de finale mijn vader (of misschien was het andersom). Tot dan toe verloor ik altijd van hen.

In 1982 ben ik in Wageningen gaan studeren. Het eerste jaar nog in Dieren tenniscompetitie gespeeld. Het tweede jaar toch de keuze voor WaLHalla gemaakt. Daar gelijk in het eerste herenteam kampioen geworden en gepromoveerd. Na de promotiewedstrijd kwamen mijn teamgenoten mijn huidige vrouw (Liesbeth) en een vriendin tegen die net bij ETC de finale in de dubbel hadden gewonnen.  We nodigden ze uit om samen met ons de promotie te vieren. Hoewel ik ruim een uur te laat bij de eetafspraak kwam opdagen, zijn we nu sinds 1984 bij elkaar. Na mijn afstuderen als bodemkundige in 1990 ben ik als adviseur bodemverontreiniging gaan werken bij TAUW in Deventer.  Na omzwervingen via Bilthoven en Cuijk werk ik nu bij ingenieursbureau Land in Ede.  Wij houden ons bezig met alle vraagstukken op het gebied van omgaan met bodemverontreiniging,  water en ruimtelijke inrichting.
We hebben ondertussen twee zonen, die wel een tijdje getennist hebben maar nu druk zijn met studeren, vriendin (ons buurmeisje) en roeien in Enschede (Nils) en HAVO examen en voetballen in Bennekom (Tim).

Nadat Liesbeth en ik een jaar of zes bij WaLHalla hadden gespeeld, deels samen met een ander huidig bestuurslid Erik van Akker, zijn we in 1990 lid geworden bij de NVLTB. Sindsdien heb ik elk jaar competitie gespeeld. Eerst op de zondag en later, met Liesbeth samen op de zaterdag (deels met een ander huidig bestuurslid Sandra). Nadat ik vier jaar geleden niet goed genoeg meer was voor het eerste gemengd op zaterdag (17+) en uiteindelijk in het derde was beland,  ga ik dit jaar voor het eerst in de 35+ hoofdklasse competitie spelen.

Ik ben actief geweest in meerdere commissies. Eerst bij de jeugdspelcommissie. Met de toenmalige trainers is een topsportplan opgezet om de beter tennissende studenten naar de vereniging te krijgen.  Enerzijds om voor onze eigen jeugd aansluiting te krijgen bij een beter spelniveau en anderzijds omdat een vereniging met toen meer dan duizend leden toch hoger moest spelen dan 5^e klas gemengd en/of derde klas heren op zondag.  Dit plan heeft een aantal jaar goed gefunctioneerd maar nadat de trainers vervangen waren en er steeds meer mensen zonder clubbinding gebruik maakte van de faciliteiten van het topsportprogramma is één en ander doodgebloed.  Toen de kinderen kwamen (1997-1999) en we verhuisden naar Bennekom ben ik een aantal jaar gestopt met commissiewerk.  Daarna ben ik weer actief geweest in de seniorenspelcommissie, de open toernooicommissie en heb ik geholpen bij de aanbesteding voor de vervanging van gravelbanen. In 2015 ben ik toegetreden tot de sponsorcommissie en opnieuw tot de seniorenspelcommissie en daarmee ook het bestuur.

We staan als vereniging voor de uitdaging de club gezond te houden. Dit kunnen we als bestuur niet alleen. De leden moeten er echt van doordrongen worden dat we meer leden moeten krijgen anders kunnen we ons park in de toekomst niet meer financieren. Er ligt derhalve een grote uitdaging bij de nieuw ingestelde commissie ledenbehoud en -werving.  Ik hoop dat het ons lukt als vereniging om meer leden betrokken te krijgen bij de aanpak van dit probleem.

Lid zijn van een vereniging is mijns inziens niet vrijblijvend. Ik vind dat het “lid zijn” ook verplichtingen met zich mee brengt. Voor alle dingen die moeten gebeuren zijn vrijwilligers nodig. We moeten dit samen doen. Daarnaast leer je op die manier ook weer mensen buiten je eigen tennisgroepje kennen en zorg je ervoor dat alle dingen die het voor jou leuk maken op de tennisclub ook behouden kunnen blijven. Hiermee wil ik iedereen oproepen om zijn of haar specialisme, kwaliteiten en of tijd die je beschikbaar hebt kenbaar te maken binnen de vereniging zodat de taken die er liggen zo goed mogelijk opgepakt kunnen worden.  

Ik wil graag het stokje doorgeven aan Wim Reebeen. Wim is al jaren betrokken bij de kantine  en hij nam de uitdaging aan toen Sigrid zeven jaar geleden toezegde competitie te gaan spelen onder de voorwaarde dat er altijd na afloop een warme maaltijd klaar zou staan. Tot op heden is dit steeds gelukt.