Even voorstellen, Erik van den Akker, parkcommissaris
Met dank aan mijn voorgangers neem ik het stokje over om kort wat over mijzelf te vertellen.
Mijn levensloop begint in 1962 in Purmerend. Hier heb ik mijn eerste ballen geslagen bij TV Anonymus. Kennelijk waren daar niet veel creatieve geesten om een naam van de club te bedenken
Op mijn 17e ben ik in Wageningen komen wonen en ben ik gaan tennissen bij de NVLTB. We schrijven 1979; toen hadden we nog een park met acht gravelbanen en een houten clubgebouwtje dat stond waar nu het materiaalhok staat. Les gehad van Hans Costerman Boodt (wie kent hem nog?). In de winter fungeerde het park als ijsbaan. Ik heb destijds de studie Milieuhygiëne gedaan, met als specialisatie bodemverontreiniging. Naast de studie veel getennist en gesport (volleybal, zaalvoetbal).
Na mijn afstuderen in 1987 ben ik gaan werken bij een adviesbureau en ben ik uit Wageningen vertrokken. Dat was echter kortdurend, want via Joure, Lelystad en Almere kwam ik in 1992 weer terug in Wageningen. Bepalend hierbij was dat ik het altijd een heel fijne omgeving heb gevonden om te wonen.
In 1993 ben ik getrouwd met Frédérique. Al tennist zij niet zelf; het contact is wel ontstaan via de tennisclub; via tennissende ouders, broertje en vriendinnen.
In 1996 zijn wij ouders geworden van een tweeling (Fleur en Tim). Toen de kinderen klein waren, heb ik wel eens een balletje met ze geslagen, maar het tennis-virus is niet overgeslagen. Ze hebben allebei voor andere sporten gekozen.
Enkele jaren geleden ben ik gevraagd om te helpen met de renovatie van twee kunstgrasbanen (destijds baan 12 en 13) en dat ben ik met veel plezier gaan doen. Het is misschien wat uit de hand gelopen want dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat we de gravelbanen ook in de renovatie hebben meegenomen. Dat ging me als tennisser wel aan het hart want ik ben gravel altijd wel de prettigste ondergrond blijven vinden om op te spelen.
Na deze renovatie ben ik gevraagd om de rol van parkcommissaris in het bestuur over te nemen van Jan IJtsma. En dat doe ik nu dus zo’n vier à vijf jaar (ik weet eigenlijk niet precies hoe lang).
Ik vind het leuk als vrijwilliger een bijdrage te kunnen leveren aan het reilen en zeilen van de club. Het liefst doe ik dat aan iets concreets, tastbaars. Ik ben als parkcommissaris fysiek niet altijd zichtbaar omdat ik overdag moet werken. Dat kan ook door de belangrijke inzet van een groep van vrijwilligers die zorg dragen voor onderhoud aan banen en het park er omheen. Deze groep vrijwilligers probeer ik zo goed mogelijk te ondersteunen.
Daarnaast is mijn streven is tenminste jaarlijks één onderdeel op het park zichtbaar te verbeteren. Denk bijvoorbeeld aan de renovatie van de oefenkooi, de aanpassing van de terrassen rond het clubhuis of de groenstrook achter baan 1 tot en met 4.
Het tennissen zelf is met de jaren wat minder geworden. Techniek en hoofd weten nog wel hoe het moet, alleen lukt het niet altijd meer om het lichaam de juiste dingen te laten uitvoeren. Momenteel sta ik tijdelijk op non actief met een blessure aan de achillespees; hopelijk kortdurend.
Ik geef de ‘pen’ door aan mijn collega in het bestuur Jan van Kleef, die met veel humor zich inzet voor het functioneren van de kantinecommissie.
